احمد بلخی ابوزید
ملیت : ایرانی
-
قرن : 4
منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)
(322 -235 ق)، ادیب، متكلم، فیلسوف شیعه و جغرافیدان. در شامستیان، از روستاهاى نزدیك بلخ خراسان به دنیا آمد. پدر او از سجستان و معلم كودكان بود. در جوانى به بغداد رفت تا در مذهب امامیه تحقیق كند. در آنجا به محضر یعقوب بن اسحاق كندى راه یافت و نزد او به كسب علوم عقلى پرداخت. وى هشت سال در عراق بسر برد، و در این مدت فلسفه، نجوم، طب، طبیعیات و علم كلام و دیگر دانشها را فراگرفت، سپس از راه هرات به بلخ بازگشت. ابوزید علاوه بر تألیفات گران قدر، شاگردانى نیز داشت از جمله: ابن فریغون، ابوالحسن محمد یوسف عامرى، ابومحمد حسن وزیرى. برخى از محققان، زكریاى رازى را نیز در فلسفه از شاگردان او مىدانند و رازى به سبب تعلیمات وى به فلسفه نو فیثاغورى متوجه گردید. ابوزید را سومین متكلم بزرگ عالم اسلام مىدانند. و بعضى منابع وى را در عراق جاحظ خراسان لقب دادند. حدود هفتاد تألیف به او نسبت دادهاند، از جمله: «صور الاقالیم الاسلامیه»؛ «جمل مصالح الانفس»؛ «العلم و التعلیم»؛ «تفسیر ابى زید بلخى»؛ «لغات القرآن»؛ «شرایع الادیان»؛ «رسالة حدود فلسفه»؛ «فضیلة علوم ریاضیات»؛ «الاسماء و الكنى و الالقاب»؛ «عصمت الانبیاء».[1]
احمد بن سهل بلخى، متكلم و فیلسوف خراسان، از شاگردان مشهور كندى (یعقوب بن اسحاق). وى در آغاز قرن چهارم مىزیست (ف. 322 ه.ق.) گذشته از كتبى كه در كلام تألیف كرد، كتابهاى معتبرى نیز در فسلفه و علوم به رشته تحریر درآورد، مانند: حدود الفلسفة، مایصح من احكام النجوم، كتاب الاخلاق الامم، و كتاب مشهور صورالاقالیم در جغرافیا.
تازه های مشاهیر
ارسال نظر
در ارسال نظر شما خطایی رخ داده است
کاربر گرامی، ضمن تشکر از شما نظر شما با موفقیت ثبت گردید. و پس از تائید در فهرست نظرات نمایش داده می شود
نام :
ایمیل :
نظرات کاربران
{{Fullname}} {{Creationdate}}
{{Body}}